او رفت. مهرباترین بود و در دریای آشوب زده جامعه ایرانی با همه چیز خداحافظی کرد تا دیگر کوتاهی ها و ضعف ها را نبیند. مهربان بودن، شاید بزرگترین صفت احمد بورقانی بود و در تمامی محافل از او جز نیکی یادی نمی کردند و همه و همه او را دوست داشتند. اما می دانم که اگر جامعه مطبوعاتی در غم فراق او می گرید و بغض های بسیاری در این چند ساعت شکسته شده است، اما حال و هوای سهام توصیف ناشدنی است؛ حال و هوایی که خود آن را تجربه کرده ام. از دست دادن پدری مهربان، هیچگاه جبران نمی شود. فقط می توانم به سهام عزیزم بگویم، صبر کن ما هم می رویم... اندکی دیگر... خداوند روحش را غریق رحمت کناد...