آذر

روزی آنچنان دلگیر اما فراموش نشدنی. آن روز در پی اعتراض به توقیف یک روزنامه آن هم وابسته به اصلاح طلبان سنتی و کاملا در بطن حکومت حمله به کوی دانشگاه صورت گرفت. واقعا برخورد به دانشجویان فقط به خاطر اعتراض به توقیف سلام بود؟! چند بار این سوال را از خود می پرسم و رویدادهای پس از آن را از خاطر می گذرانم. با اتفاق 18 تير، پس از آن در سالهاي بعد برخورد با نشست دفتر تحكيم در خرم‌آباد و اراك، محدود كردن فعاليت ها انجمن‌هاي اسلامي در دستور كار وزارت علوم قرار گرفت. نشست‌ها و مراسم‌هاي جرياني كه دولت اصلاحات را بر سركار آورده بود، ديگر مجوز نمي‌گرفت. زيرا كه از يك سو همراه دولت نبود و از سوي ديگر دولت هم نمي‌خواست از جرياني دفاع كند كه حالا منتقد اوست. پس از 18 تير سرخوردگي در فعالان دانشجويي رخنه كرد و با ورود برخي نيروها كه حضور آنان پر از ابهام بود و راديكال كردن اعتراضات آن هم به گونه‌اي غيرمعقول، حركت اعتراضي از دست انجمن‌هاي اسلامي و به تبع آن تحكيم خارج شد. دانشجويان فعال در دانشگاه‌ها با اين سرخوردگي ديگر توان دعوت و توجيه دانشجويان جديد براي فعاليت در عرصه دانشگاه در قالب انجمن‌هاي اسلامي را نداشتند، چند نشست تشكيلاتي تحكيم هم با مخاطراتي روبرو شد، لذا توان تشكيلاتي و عضوگيري انجمن‌ها دچار خدشه شد. انجمن‌هايي كه حرف اول را در دانشگاه‌ها مي‌زدند، حالا حتي براي برگزاري يك مراسم خشك و خالي با اعتراض مديران دانشگاه روبرو مي‌شدند. سيماي آنها كه همان انجمن سابق بودند، در منظر حاكمان دولتي و غيردولتي به گونه‌اي ترسناك ترسيم شده بود. اين اتفاق، برخورد رهروان دوم خرداد با جريان دانشجويي و غيرخودي دانستن آنها و فعال شدن برخي نهادهاي دانشگاهي و غيردانشگاهي در برخورد با فعالان انجمن‌هاي اسلامي پروژه ترسيم شده را به خوبي به نقاطي اميدبخشي براي آنان مي‌رساند. اكنون هم ميوه اين پروژه كه در دولت خاتمي نمو يافته، به دستان پراقتدار مديران جديد رسيده است. اكنون نوبت بستن اين انجمن‌ها، برخورد ريشه‌اي با فعالان آن، بازداشت برخي و كميته‌انضباطي كردن برخي ديگر، اخراج و بازنشسته كردن برخي اساتيدي كه شايد از جريان‌هاي مستقل دانشجويي حمايت كنند و حالا گزينش و حذف دانشجويان فعال انجمني در مقاطع بالا و در نهايت پمپاژ اساتيد همفكر و دانشجويان هوادار نگاه رسمي آن هم با افزايش سهميه، تمامي حكايت از آن دارد كه آن واقعه يك برخورد مقطعي نبوده، بلكه از 7 سال پيش و شايد بيشتر مراكز برنامه‌ريزي به خوبي پروژه خود را در خالي كردن دانشگاه از روح استقلال و انتقاد پياده كرده‌اند. اما اين فقط يك روي سكه است روي ديگر سكه چيز ديگري است...

۱۸ تیر با هر نگاهی

شورای مرکزی دفتر تحکیم: این نوای والعصر است...

رضا خجسته رحیمی: پرسشي در هفت سالگي 18 تير

علی معظمی: دوباره 18 تير مي‌آيد

علی افشاری: حکایت شب وحشی هیجدهم در امیرآباد

محمدجواد روح: 18 تير؛ استثنائي كه قاعده شد

مریم شبانی: جمعه روز بدی بود...

ساسان آقایی: خاطرات زنگار گرفته ی ما

نفیسه زارع کهن: به یاد ۱۸ تیر ۷۸

سید حمید متقی: سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت...